ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΠΟΥΜΠΟΥΡΗ*
Μια φορά κι ένα καιρό, στη χρυσή εποχή του Παγκυπρίου Γυμνασίου στα χρόνια της ανεξαρτησίας από 1960 μέχρι 1974, μεγάλος ζήλος διακατείχε τους εκπαιδευτικούς για να μορφώσουν τους μαθητές που οι γονείς τους έγραφαν και επέστρεφαν ξέγνοιαστοι στις ασχολίες τους, τότε οι περισσότεροι στις οικοδομές, στα εργαστήρια, στα χωράφια και στα κοπάδια. Αν υπήρχε εξωσχολικό μάθημα, ήταν κατά κανόνα για υστερούντες, και όσοι το έκαναν, ντρέπονταν να το ομολογήσουν. Σ’ εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, μας έβαλε ο καθηγητής των Μαθηματικών να αγοράσουμε βιβλίο στα Αγγλικά με πρόσθετες ασκήσεις, απ’ όπου συμπλήρωνε την κατ’ οίκον εργασία. Το μάθημα γινόταν στα Ελληνικά. Οι πρόσθετες ασκήσεις πρέπει να διεύρυναν τις δεξιότητες μας, όμως ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η μητρική ως γλώσσα διδασκαλίας όλων των μαθημάτων.
Ένιωσα πολύ άσχημα πριν 25 περίπου χρόνια, όταν στα πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου Κύπρου μια ομάδα από την κυπριακή κοινωνία επέπληττε τους πανεπιστημιακούς επειδή έδιναν βιβλιογραφία στα Αγγλικά. Πρόκειται για τη γνωστή παθογένεια του ενός και μόνο διδακτικού βιβλίου για κάθε μάθημαπου έχει βαθιές ρίζες στο ελλαδικό σύστημα και δεν είναι εύρημα ή αποκλειστικό κληροδότημα της χούντας. Αυτή η σκοταδιστική επικριτική ομάδα της κυπριακής κοινωνίας με την ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι στους πανεπιστημιακούς μας σίγησε στη συνέχεια και ξεχάστηκε.
Ασύμμετρη επιθετική αντίδραση στην πιο πάνω συμπεριφοράείναι όμως και η εκ μέρους του πανεπιστημίου μεθόδευση της προοδευτικής αντικατάσταση της Ελληνικής από την Αγγλική ως γλώσσας διδασκαλίας, όπως την περιγράφω στο πρόσφατο άρθρο: http://www.paideia-news.com/index.php?id=109&hid=20288&url=
Ξεπεράστηκε μήπως η παθογένεια του ενός βιβλίου στα 25 χρόνια «διαφορετικής» πανεπιστημιακής πρακτικής; Αναβαθμίστηκε προς το λιγότερο παθογενές, αλλά παραμένει ακόμα και σε συνθήκες που οι εμπλεκόμενοι αναγνωρίζουν και καταπολεμούν την παθογένεια. Αυτό είναι φυσιολογικό. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος: Βιβλιογραφία δίνεται περισσότερη. Όμως η διδασκαλία και η αρθρογραφία πανεπιστημιακών (επίσης και η διδασκαλία στο πλήρως ελεγχόμενο από το πανεπιστήμιο ΠΙ όπου συχνά διαφορετικοί ομιλητές λεν τα ίδια, ακόμα και με τα ίδια παραδείγματα) είναι συχνά μονόπλευρη ή βασισμένη στο ένα σύγγραμμα χωρίς να υποβάλλονται στην επιστημονική βάσανο οι απόψεις του ενός. Η νοοτροπία διαπερνά και στους φοιτητές ή τους αναγνώστες άρθρων οι οποίοι δέχονται αβασάνιστα το περιεχόμενο. Φτάνει να εκπηγάζει από ένα ξένο άτομο, άγνωστο, με την πρώτη ματιά ασύνδετο με την εγγενή μας εσωστρέφεια που να μη διεγείρει την αντιπάθεια μας έναντι των αντιπάλων καθενός από εμάς τους ιθαγενείς.
Δεν θα εκπλαγώ αν με αβασάνιστη «επίκληση αυθεντίας» επιχειρηθεί στήριξη του νομοσχεδίου που εφαρμοζόμενο θα αλλάξει με αλυσιδωτές συνέπειες τη γλώσσα διδασκαλίας πρώτα στο πανεπιστήμιο και μετά στις κατώτερες βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος με τον τρόπο που περίγραψα στο άρθρο στο οποίο παραπέμπω.
*Εκπαιδευτικός
