ΤΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ Β1.1
(ΣΚΙΤΣΟ: ΜΑΡΙΑΝΘΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΥ Γ10)
Ονομάζομαι Αρσένιος Νικολαΐδης και είμαι χρήστης κοχλιακού εμφυτεύματος. Γεννήθηκα πρόωρα, την 26η εβδομάδα της κύησης, με πλήρη απώλεια ακοής. Ζύγιζα μόλις 750 γραμμάρια. Το μέγεθός μου αντιστοιχούσε όσο μια παλάμη ενός χεριού. Οι γιατροί διέγνωσαν αρκετά προβλήματα, με σοβαρότερο από όλα την κώφωση. Σε ηλικία δυο ετών, με τη βοήθεια του Θεού και της ιατρικής, υποβλήθηκα σε εγχείρηση κοχλιακού εμφυτεύματος, που ουσιαστικά άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου. Το κοχλιακό εμφύτευμα είναι μια ηλεκτρονική συσκευή, εντελώς διαφορετική και πιο εξελιγμένη από το ακουστικό βαρηκοΐας, που ενισχύει τον ήχο και τον καθιστά όσο δυνατό χρειάζεται, για να τον ακούσει ένα εξασθενημένο αυτί. Μετά την εγχείρηση χρειάστηκε να παρακολουθήσω αρκετά μαθήματα λογοθεραπείας.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο νηπιαγωγείο, αρκετές φορές πολλά παιδάκια να με ρωτούν «μα τι είναι αυτά που φοράς στα αυτιά σου;» και να δείχνουν επίμονα με το δακτυλάκι τους το κοχλιακό εμφύτευμα. Πάντα εξηγούσα πώς γεννήθηκα με απώλεια ακοής και «αυτά» μου χρησιμεύουν για να ακούω. Όπως άλλα παιδιά βάζουν γυαλιά μυωπίας, έτσι και εγώ έχω το κοχλιακό εμφύτευμα. Ναι, στα μάτιά τους, ήμουν διαφορετικός… στην πραγματικότητα όμως, δεν ένιωσα ποτέ μου διαφορετικός. Δεν ένιωσα ποτέ μου αίσθημα κατωτερότητας ή οποιοδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα. Είχα απλά κάτι το ιδιαίτερο. Αυτό το οφείλω κυρίως στην οικογένειά μου. Στην αντιμετώπιση που υιοθέτησε απέναντί μου, στην στάση που με βοήθησε να αναπτύξω για το άτομό μου και συνάμα να αντιληφθώ, μα και να κατανοήσω, την στάση της κοινωνίας απέναντι μου γενικότερα. Συμπαραστάτες και συνοδοιπόροι μου είναι οι γονείς μου, που με ενισχύουν καθημερινά. Ιδιαίτερα, με βοήθησε ο μεγάλος μου αδελφός, που πάντα με κατανοούσε, πάντα μοιραζόταν μαζί μου σκέψεις και πάντα είναι εδώ για μένα.
Από το νηπιαγωγείο μέχρι και τώρα στο Λύκειο έχω απόλυτη στήριξη και βοήθεια από το Υπουργείο Παιδείας, από ειδικούς δασκάλους που με βοήθησαν να ενταχθώ στο σχολικό περιβάλλον και από τους καθηγητές μου. Πραγματικά νιώθω ευγνώμων για όλα όσα μου έχουν δώσει και συνεχίζουν να μου δίνουν. Χωρίς να νιώθω ότι μειονεκτώ σε κάποιο σημείο.
Πάντα όμως, χρειαζόταν πολλή προσπάθεια εκ μέρους μου για να μπορώ να συμβαδίζω με το επίπεδο των άλλων συμμαθητών μου και να αντεπεξέρχομαι. Αυτό προϋποθέτει μελέτη, εγρήγορση, επιμονή και υπομονή εκ μέρους μου. Πολλές ώρες δουλειάς!!! Δυσκολίες υπήρχαν πολλές και εξακολουθούν να υπάρχουν. Αλλά εγώ είμαι εδώ! Δηλώνω πάντα παρών! Η ιδιαιτερότητά μου είναι εάν θέλετε η πρόκλησή μου. Να πετύχω. Να τα καταφέρω. Γιατί νιώθω ίδιος…είμαι ίδιος…Και υπάρχουν ΤΟΣΟΙ που πιστεύουν σε μένα!!!
Όπως όλοι οι νέοι της ηλικίας μου ποτέ δεν έχω σταματήσει να ονειρεύομαι, να βάζω στόχους, να προσπαθώ για το καλύτερο. Μέσα από όλες αυτές τις εμπειρίες που προκύπτουν από τη διαφορετικότητά μου, έχω καταλάβει ότι τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο μπροστά μας.
Μέσα από τις καθημερινές μου δυσκολίες, στόχος μου είναι να μην τα βάζω κάτω, να μην πτοούμαι, αλλά να προσπαθώ συνεχώς να βελτιώσω τις αδυναμίες μου και καθημερινά να γίνομαι καλύτερος σε όλους τους τομείς.
Πρέπει να βλέπουμε τη ζωή με χαρά, πίστη, αισιοδοξία και να είμαστε ευγνώμονες προς τον Θεό για αυτά που μας προσφέρει καθημερινά.
Έτσι αβίαστα και φυσιολογικά, έγινα έφηβος έχοντας πλήρη επίγνωση του τι είμαι και ποιες οι δυνατότητές μου. Διαφορετικός … αλλά κατά βάση ίδιος!!!!
