ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ–ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ*
Έπειτα από πέντε μήνες εναγώνιας αναμονής, πληροφορηθήκαμε τελικά, όσοι κι όσες παρακαθίσαμε σε αυτές τις πρώτες εξετάσεις, τα αποτελέσματά μας. Οι περισσότεροι/ες από εμάς υπολογίζαμε στο περίπου πώς μπορεί να τα πήγαμε, καθώς τελικά οι λύσεις δεν αναρτήθηκαν ποτέ στην αντίστοιχη ιστοσελίδα πληροφόρησης για τον εν λόγω διαγωνισμό.
Ακολούθως, ένα κλίμα γενικευμένης απογοήτευσης και δυσαρέσκειας κυριάρχησε στις μεταξύ μας συζητήσεις τόσο σε προσωπικό όσο και σε δημόσιο επίπεδο σε αντίστοιχες ομάδες κυρίως των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Όλος ο κόπος, η συσσωρευμένη αγωνία και τελικά η «αποτυχία» για τη συντριπτική πλειοψηφία στις περισσότερες ειδικότητες, με πρώτη αυτή των Φιλολόγων, βγήκαν τελικά ορμητικά στην επιφάνεια ευθύς αμέσως της Υπουργικής ανακοίνωσης.
Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι η θεσμοθέτηση αυτού του Συστήματος υπήρξε όντως μία καινοτομία για τα έως πρότινος δεδομένα στην Κυπριακή Εκπαίδευση. Ωστόσο, το πλαίσιο στο οποίο τελικά αυτό εφαρμόστηκε και απέδωσε αποδείχθηκε μάλλον δυσλειτουργικό. Τόσο ο δυσανάλογος του χρόνου όγκος των θεμάτων όσο και οι απαιτήσεις των ίδιων των εξεταστικών ερωτημάτων έδωσαν από την αρχή το στίγμα της δυσκολίας στην επιτυχία και συνακολούθως της ένταξης στον πίνακα διορισίμων.
Εκ του αποτελέσματος γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι δόθηκαν εντολές για αυστηρότατη βαθμολόγηση, ώστε τελικά να επιτευχθεί ο στόχος επιλογής του 50% από τις εξετάσεις και 50% από τον πίνακα διοριστέων.
Ειδικά για όσους διαγωνιστήκαμε στον κλάδο των Φιλολογικών, κατά γενική ομολογία η πίεση ήταν διπλάσια νοουμένου του όγκου των γνωστικών αντικειμένων συνάμα και του απαιτητικού πλήθους των εξεταστικών δοκιμίων.
Αξίζει μέσα σε όλα αυτά να σημειωθεί, πως για τους/τις υποψήφιους/υποψήφιες από την Ελλάδα αποτέλεσε μία ελπίδα. Αμυδρή, αλλά ελπίδα για τη διάνοιξη νέων ευκαιριών και κυρίως ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον στον εκπαιδευτικό κλάδο μακριά από τη μιζέρια και τις ερμητικά κλειστές πόρτες στην Ελληνική Εκπαίδευση. Δεδομένης της οικονομικής κατάστασης στη χώρα, τα έξοδα παραβόλων, μετακίνησης και διαμονής-διατροφής δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητα.
Κλείνοντας, η αξία ενός εκπαιδευτικού δε μετριέται μονάχα με την γνωστική κατάρτιση που κατέχει. Είναι κυρίως η μεταδοτικότητα, η αγάπη προς τα παιδιά και το μεράκι για συνεχή βελτίωση και εξέλιξη, που τον καθιστούν Παιδαγωγό. Συνεπώς, η «αποτυχία» των περισσοτέρων είναι κατά βάση τυπική κι όχι ουσιαστική.
Ας ελπίσουμε πως οι τυχεροί επιλεχθέντες θα σταθούν άξιοι αυτής της επιτυχίας. Άξιοι όχι μόνο στη μετάδοση γνώσεων, αλλά κυρίως στην αγάπη και αφοσίωση απέναντι στο εκπαιδευτικό λειτούργημα και τους/τις μαθητές/μαθήτριες της Κύπρου.
*Αδιόριστη Φιλόλογος, ΜΑ Διδασκαλία της Ελληνικής ως δεύτερης/ξένης γλώσσας, Ελλάδα.
