ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΠΟΥΜΠΟΥΡΗ*
Η πρακτική του λευκού γραπτού προδίδει τη συστέγαση μαθητών με διαφορετικές προσδοκίες, προφανέστατα και με διαφορετική δυναμική, στο ίδιο σχολικό πρόγραμμα. Ένας εξωτερικός παρατηρητής διαπιστώνει ότι οι χώρες της Ευρώπης προσφέρουν 12χρονη ή 13χρονη σχολική εκπαίδευση για Γενικό ή Τεχνικό Απολυτήριο σε ένα ποσοστό περίπου 50% του μαθητικού πληθυσμού ή και χαμηλότερο. Άραγε πόσο εξυπνότεροι είμαστε εμείς με την εμμονή μας να δώσουμε Απολυτήριο στο 100%; Αν η ΕΕ θεσμοθετούσε πρόστιμο για αφερέγγυα απολυτήρια, θα είμασταν ο πρώτος στη σειρά παραβάτης. Όμως δεν τους ενδιαφέρει να διορθώσουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αφενός μας θεωρούν αποικία των αγγλοσαξώνων, οι οποίοι, όπως και οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης, προσδοκούν από τη διάλυση του εκπαιδευτικού μας συστήματος να θολώσουν την εθνική μας ταυτότητα και να αυξήσουν την επιρροή τους στην οικονομία και στο κράτος με στελέχη συνδεδεμένα μ’ αυτούς.
Τάξη και πρόοδος, χάος και διάλυση
Tί γίνεται με το μεγάλο, σε πολλές χώρες, πλειοψηφικό ποσοστό μαθητών που δεν θα σπουδάσουν; Στις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν εκατοντάδες διδασκόμενα επαγγέλματα που προσφέρουν μεγάλη βεβαιότητα σίγουρης εργασίας, αλλά και η μακρόπνοη δυνατότητα προετοιμασίας για σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου σε κλάδο σχετικό με το επάγγελμα, πάντοτε χωρίς αναγωγές και κατασκευασμένες ή εκμαιευμένες βαθμολογίες. Ισχύει ο χρυσός κανόνας: ό,τι είναι ανέφικτο με τον πρώτο και σύντομο δρόμο, προσφέρεται με τον εναλλακτικό δρόμο και χωρίς στενά χρονικά περιθώρια.
Εδώ κομπάζουμε για μερικές δεκάδες διδασκόμενα στο σχολείο επαγγέλματα, όχι πάντοτε με ενεργό αντιστοίχιση με τις θέσεις εργασίας.
Αναρμοδιότητες
Το πανεπιστήμιο είναι αναρμόδιο να αναμειχθεί στο θέμα των εξετάσεων του υπουργείου. Η αναρμοδιότητα του απορρέει και από το καθεστώς της αυτονομίας του. Η αυτονομία του υποσκάπτεται, όταν αυτό καταστρατηγεί την αρμοδιότητα και αυτονομία άλλων. Το ότι προσφέρει προγράμματα σπουδών που σχετίζονται με την εκπαίδευση, ακόμα και η παροχή γνωματεύσεων σε θέματα εξετάσεων, όταν ζητούνται, καθόλου δεν νομιμοποιούν εμπλοκή για τροποποίηση ή κατάργηση εξετάσεων σε επίπεδο διδασκαλίας και σε ανομοιογένεια εξεταζομένων, εξ ορισμού εκτός της αποστολής του πανεπιστημίου. Αν θέλει το σχολικό σύστημα έξωθεν τροφοδότηση, θα κοιτάξει σε άλλα σχολικά συστήματα.
Ούτε η Δημοτική Εκπαίδευση, ακόμα κι αν επιστρατευτούν εκατέρωθεν ιδιοφυΐες, μπορεί να συντρέξει ή να εμπλακεί στα της αυτονομίας της Μέσης Εκπαίδευσης. Ζητούμενο είναι η επικοινωνία εξεταστή και μαθητών στο εκάστοτε επίπεδο διδασκαλίας. Απαιτούμενο και απαραίτητο προσόν είναι η ενσυναίσθηση της γνωστικής λειτουργίας στους μαθητές. Αν ο εξεταστής είναι ιδιοφυής και με λαμπρά προσόντα, αλλά του λείπει αυτό το προσόν, τότε η ευστοχία του θα είναι μέτρια ή και χειρότερη.
Η Δημοτική Εκπαίδευση είναι ικανή να λύσει αυτό το πρόβλημα της Μέσης Εκπαίδευσης, αν εισαγάγει στο δικό της επίπεδο άδηλα και άτυπα την ενιαία εξέταση, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Χρειάζεται μόνο η υπέρβαση των ατομικών εξεταστικών συνηθειών και η προσαρμογή στη γνωστική λειτουργία των μαθητών. Αυτοί οι μαθητές θα αποδειχθούν πιο επιδεκτικοί σε ενιαίες εξετάσεις στη μέση εκπαίδευση.
*Εκπαιδευτικός
