ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ*
Ανατρέχοντας σε ένα λεξικό ως προς την ερμηνεία της λέξης εκπαιδευτικός διαβάζει κανείς πως « είναι αυτός που μορφώνει με τη διδασκαλία». ΠΟΣΕΣ όμως ώρες αφήνεται να διδάξει ο εκπαιδευτικός και πόσες χάνονται για επιφανειακής γνώσης δράσεις, ημερίδες, διαλέξεις, εκδηλώσεις, διερωτήθηκε κανείς;
Δεδομένου πως οι μαθητές στο σχολείο στέλλονται από τους γονείς για να μάθουν, για να ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟΥΝ από τους εκπαιδευτικούς έχουν και τις ανάλογες απαιτήσεις. Παλαιότερα τους έστελναν για να για να πάρουν γνώσεις από τους εκπαιδευτικούς αυθεντίες, σήμερα για να εκπαιδευτούν σε
α) τρόπους /τόπους αναζήτησης/ ανάλυσης της γνώσης,
β) αξιολόγησης / σύγκρισης και αναπαραγωγής της γνώσης,
γ) εφαρμογή της στην επίλυση προβλημάτων / επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και διαμόρφωσης άποψης για διάφορα θέματα.
Υπεύθυνος για αυτό είναι το σχολείο και συγκεκριμένα ο εκπαιδευτικός. Καθήκον του είναι να επιλέγει (από τη σωρεία εισηγήσεων και προτάσεων του ΥΠΠ αλλά και των γύρω φορέων) και να εφαρμόζει μεθόδους και δραστηριότητες οι οποίες θα ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΞΙΑ στις γνώσεις των μαθητών κάθε είδους σχολείου, είτε αυτές αφορούν την υποχρεωτική διδακτέα ύλη με βάση τα ΑΠ, είτε αφορούν δράσεις τις οποίες θα οργανώσει ο ίδιος ή το σχολείο του.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έλλειψη της κριτικής θεώρησης της εφαρμογής δράσεων, ημερίδων, διαλέξεων, εκδηλώσεων καθώς επικρατεί ένας αθέατος ανταγωνισμός ανάμεσα στα σχολεία του ωραιότερου φαίνεσθαι και όχι του πραγματικού γίγνεσθαι.
Η κατάκλυση των σχολικών μονάδων με σωρεία προτάσεων διαφόρων φορέων τα έχουν μετατρέψει σε ινστιτούτα παραγωγής δράσεων έξω όμως από την ενσωμάτωσή τους στην εκπαιδευτική διαδικασία και το ΑΠ. Η ανάγκη και ο ρόλος τους για παροχή ΠΡΟΣΘΕΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΠΑΚΕΤΩΝ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΤΕΙ και η ασύδοτη χρήση και εφαρμογή τους έχει σαν αποτέλεσμα αγχωμένους, κουρασμένους και αγανακτισμένους εκπαιδευτικούς καθώς και αδιάφορους για τη διδασκαλία πλέον μαθητές. Οι μέρες που ασχολούνται με πραγματικό μάθημα είναι πλέον λιγοστές και η συνεχής αναστάτωση του προγράμματος τους προκαλεί μπέρδεμα και αίσθημα χαλάρωσης και ψυχαγωγίας εντός του σχολείου.
Έρευνες, τις οποίες μάλιστα οι εκπαιδευτικοί και οι σχολικές μονάδες επικαλούνται, αναφέρουν πως τα παιδιά πρέπει να έχουν σταθερό πρόγραμμα και ωράριο εργασίας για να αποδώσουν στη μάθηση κάτι το οποίο στα σχολεία τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να ελλείπει αφού σχεδόν κάθε βδομάδα αναστατώνονται με κάποιου είδους δράση. Παράλληλα με τον τρόπο αυτό ενισχύεται και η παραβατική συμπεριφορά των μαθητών και ο μη ικανοποιητικός έλεγχος τους με τα ανάλογα δυσμενή αποτελέσματα.
Αναλυτικότερα, διερωτάται κανείς, «Ποια είναι η ΠΡΟΣΘΕΤΗ εκπαιδευτική αξία μιας διάλεξης για ένα θέμα;», «Όντως παρακολουθούν ΟΛΑ τα παιδιά ή μόνο αυτά που κάθονται στην πρώτη σειρά;», «Πόσο εύκολο είναι για τα παιδιά δημοτικής ηλικίας να συγκεντρωθούν και να παρακολουθήσουν «μάθημα» σε ένα ακροατήριο το λιγότερο 100 μαθητών;», «Μήπως μια βιωματική δράση εντός του σχολείου οργανωμένη και γινόμενη από τα ίδια τα παιδιά θα είχε καλύτερα αποτελέσματα μάθησης;» κ.ά.
Επιπλέον, σε ένα λεξικό ο ορισμός της λέξης ημερίδα αναφέρει πως «είναι η απογευματινή ψυχαγωγική συγκέντρωση». Μπορεί να είναι αθλητική μπορεί να είναι πολιτιστική ή και εκπαιδευτική. Δεν παύει όμως να έχει το χαρακτήρα της ΗΜΕΡΙΔΑΣ. Μιας εκδήλωσης που αποτελεί την κορύφωση κάποιων δραστηριοτήτων και την διοργάνωση της ως προς την επίδειξη των αποτελεσμάτων μάθησης, μέσα από την παιγνιώδη εφαρμογή τους με απώτερο σκοπό τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία είτε μόνο των παιδιών είτε των παιδιών και των γονέων τους. Ημερίδες απλής παρουσίασης θεμάτων αποτελούν πιθανότατα χάσιμο χρόνου και αποτελούν για τα παιδιά χαρά μόνο και μόνο επειδή έχασαν το μάθημα.
Άραγε, οι στάσεις που προσδοκάται να αποκτήσουν και οι αξίες, μπορούν να χτιστούν σε μόνο μια μέρα; Λαμβάνοντας υπόψη την ενσυναίσθηση και τις αρχές της, η οποία θα πρέπει πάντοτε να διακατέχει ΚΑΘΕ εκπαιδευτικό, διαφαίνεται πως μάλλον κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό και αποτελεσματικό. Η ανάγκη για βιωματικής προσφοράς δεξιοτήτων, γνώσεων και στάσεων ζωής είναι σαφώς καλύτερη.
Μήπως λοιπόν καλό θα ήταν να αναθεωρηθούν οι στόχοι της παιδείας μας και οι τρόποι εφαρμογής τους; Μήπως χρειάζεται να επιμορφωθεί ο εκπαιδευτικός κόσμος ως προς το ποιος πραγματικά είναι ο ρόλος του; Μήπως έφτασε ο καιρός να ξεκαθαρίσει ποια είναι η δουλειά του εκπαιδευτικού και ποια του γονέα;
Τι είναι αυτό που ενδιαφέρει τελικά το ΥΠΠ; Οι εκπαιδευτικοί του να μορφώνουν και να παιδαγωγούν τα παιδιά του κόσμου (για να μπορούν να φτάσουν τα επίπεδα των ερευνών που ζητούνται) ή να τα ψυχαγωγούν απλά συνοδεύοντας τα σε διάφορες δράσεις και εκδηλώσεις;
Γιατί ενώ γνωρίζει την «κατάντια» της παιδείας μας αρκείται στο να κατηγορούνται οι απλοί εκπαιδευτικοί, οι οποίοι στην ουσία εκτελούν εντολές ανωτέρων, και δεν βάζει επιτέλους φρένο ώστε τα σχολεία να ασχολούνται μόνο με το πραγματικό έργο που τους αναλογεί και τη δημιουργία κλίματος μεγιστοποίηση του ποιοτικού χρόνου μάθησης που δικαιωματικά αναλογεί στα παιδιά;
Γιατί οι συνδέσμοι γονέων κλείνουν τα μάτια σε αυτό, άτυπα ευεργετώντας την παραπαιδεία αλλά και όλα τα ιδιωτικά φροντιστήρια, σχολές, ακαδημίες, ιατρικές υπηρεσίες (ψυχολόγους, εργοθεραπευτές κοκ) στα οποία καταφεύγουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα παιδιά τους;
Το ονειρικό σχολείο για τα παιδιά δεν μπορεί να γίνει ή δε θέλουν κάποιοι να γίνει;
*Εκπαιδευτικός
ΜΒΑ – Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού / Εργασιακές Σχέσεις
