ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ*
ΜΕΡΟΣ Α΄
H δημόσια εκπαίδευση και μάλιστα η Δημοτική, που έχει να κάνει με τα ανήλικα παιδιά – θησαυρό του κάθε γονέα ο οποίος της τα εμπιστεύεται ώστε να τα μορφώσει και να τα διαμορφώσει σε αξιόλογους πολίτες, νοσεί και αργοπεθαίνει μπροστά στα αδιάφορα μάτια των φορέων της Εκπαίδευσης οι οποίοι αρνούνται να στηρίξουν τους εκπαιδευτικούς και να συμβάλουν σε μια σωστή πορεία εκπαιδευτικής ανάπτυξης.
Παρόλο που φαινομενικά στα μάτια των περισσοτέρων ο εκπαιδευτικός ασκεί ΜΟΝΟ το διδακτικό του καθήκον τις ώρες που βρίσκεται στο σχολείο, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο εκπαιδευτικός πλέον έχει να διεκπεραιώσει πέραν του διδακτικού του καθήκοντος και άλλες υποχρεωτικές υπευθυνότητες για την ομαλή λειτουργία του σχολείου οι οποίες είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό.
Ενημερωτικά αναφέρεται πως καλείται να ασχοληθεί με τη συλλογή χρημάτων για εκδρομές, εκδηλώσεις, την εύρεση υλικού, στολών, ρόλων για προετοιμασία των γιορτών που γίνονται, έχει να συντονιστεί με εκπαιδευτικούς οι οποίοι έχουν την ίδια τάξη σχετικά με την ύλη τους, τα διδακτικά μέσα που χρειάζονται να χρησιμοποιηθούν στα μαθήματά ώστε να βοηθηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν καλύτερα το μάθημα που διδάσκονται.
Ακόμα, έχει να οργανώσει εκδηλώσεις και εκδρομές για τα παιδιά, να κάνει τα απαραίτητα τηλεφωνήματα, να εξωραΐσει χώρους του σχολείου, να κάνει διάφορες δράσεις σε συνεργασία με διάφορους φορείς , να φέρει ειδικούς να μιλήσουν στα παιδιά. Μεγίστης σημασίας είναι και το γεγονός πως όσο περνούν τα χρόνια αυξάνεται η ανάγκη να περνά ώρα καθοδήγησης και συνομιλίας με τα παιδιά τα οποία είτε έχουν κάποιο προσωπικό πρόβλημα, είτε είναι «άτακτα» στα μαθήματα ώστε να βρουν μαζί λύσεις.
Ας μην περνά απαρατήρητο το γεγονός πως ο εκπαιδευτικός της Δημοτικής έχει να κάνει με μαθητές κάτω των δώδεκα ετών οι οποίοι δεν έχουν ακόμη αναπτύξει πλήρως την ικανότητα της κρίσης και βούλησης και τις περισσότερες φορές λόγω τη μικρής τους ηλικίας τον βλέπουν σαν το γονέα που ίσως δεν έχουν την ευκαιρία να δουν στο σπίτι, αν δουλεύει πολλές ώρες.
Επιπλέον, αξίζει να αναφερθεί πως τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί δραματικά τα περιστατικά βίας, μαθησιακών προβλημάτων, ψυχολογικών δυσλειτουργιών ανάμεσα στα παιδιά στο χώρο των σχολείων. Η ανάγκη για παραπομπές μαθητών στις διάφορες επιτροπές -ειδικής εκπαίδευσης, μαθησιακά προβλήματα, ψυχολόγους- έχει πλέον γίνει καθημερινότητα και ο εκπαιδευτικός της τάξης είναι αυτός που καλείται να συμπληρώσει για κάθε μαθητή μια σειρά εγγράφων, εκθέσεων και να κάνει συναντήσεις με τους γονείς ώστε να μπορέσουν να βρουν τρόπους να τα βοηθήσουν.
Σε ποιο χρόνο λοιπόν μπορούν να γίνουν όλα αυτά, όταν έχει στη διάθεσή του μόνο 6 σαραντάλεπτα τη βδομάδα και δεν έχει ούτε μια ώρα απαλλαγής για τις υποχρεωτικές δραστηριότητες που του ανατίθενται; Προς τι το ΥΠΠ αρνείται να ολοκληρώσει το θεσμό του υπεύθυνου τμήματος όπως αυτός συμφωνήθηκε και αναρτήθηκε μάλιστα σε εγκύκλιο με αριθμό 7-11-14/2 και ημερομηνία 17 Ιουνίου 2011; Μήπως στα πλαίσια του πολυδύναμου εκπαιδευτικού περιλαμβάνεται και το «υπερήρωας»;
Συνεχίζοντας, ζητά ο εκπαιδευτικός την επιστροφή του θεσμού της ενισχυτικής διδασκαλίας και συναντά τις πόρτες του ΥΠΠ κλειστές και πάλι κατακρίνεται.
Πληροφοριακά και μόνο όμως, ο θεσμός αυτός υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια και στόχευε να βοηθήσει τα παιδιά τα οποία κρίνονταν από τους εκπαιδευτικούς πως είχαν δυσκολίες ανάγνωσης, γραφής, πράξεων μαθηματικών, κατανόησης ώστε να καλύψουν τα κενά τα οποία αποκτούσαν και να μπορούν να παρακολουθούν το επίπεδο του μαθήματος τη τάξης στην οποία βρίσκονταν ηλικιακά. Εν όψει της εφαρμογής των ΝΑΠ το ΥΠΠ το κατάργησε βάζοντας στη θέση του στο ωρολόγιο πρόγραμμα το μάθημα της Εμπέδωσης μέσα από το οποίο ο κάθε εκπαιδευτικός έκανε περίπου την ίδια δουλειά με μαθητές της τάξης του (εγκύκλιος 7.1.02.7.3)
Το 2016 όμως το ΥΠΠ εφαρμόζοντας ένα νέο Ωρολόγιο πρόγραμμα κατάργησε το μάθημα της Εμπέδωσης, διαμοιράζοντας τις ώρες της στο μάθημα κυρίως των Μαθηματικών και των Ελληνικών, ξεχνώντας όμως να δώσει πίσω στα σχολεία τις ώρες της ενισχυτικής διδασκαλίας, με αποτέλεσμα τα παιδιά τα οποία χρήζουν βοήθειας να παραμένουν και πάλιν αβοήθητα αντικρούοντας τη φιλοσοφία του ανθρώπινου και μαθητοκεντρικού σχολείου η οποία αναφερόταν στις εγκυκλίους των ΝΑΠ.
Η μόνη βοήθεια που δίνεται είναι η παροχή μόνο κάποιων κουτσουρεμένων, ωρών για διδασκαλία και βοήθεια στα αλλόγλωσσα παιδιά ενώ στα παιδιά της ελληνόφωνης ομάδας δεν προσφέρεται η παραμικρή ώρα για παροχή στήριξης. Αντίθετα καλούνται οι γονείς να εμπλακούν σε διαδικασίες παραπομπής των παιδιών (με την παρέμβαση των εκπαιδευτικών και πάλι) σε αξιολογήσεις από ψυχολόγους, παράγοντα ανασταλτικό ως προς την έγκρισή τους για τη διαδικασία αφού οι περισσότεροι φοβούνται τον κοινωνικό στιγματισμό.
Ακόμη πιο άδικο το γεγονός ότι στα παιδιά τα οποία στην έρευνα Αλφαβητισμού, την οποία κάθε χρόνο διεξάγει το ίδιο το ΥΠΠ στις Γ΄ και ΣΤ΄ τάξεις και πιθανώς χρυσοπληρώνει, που βγαίνουν λειτουργικά αναλφάβητα ή μπαίνουν στην ομάδα ρίσκου λειτουργικά αναλφάβητων μαθητών, επίσης δεν προσφέρει καμία θεραπευτική βοήθεια με αποτέλεσμα να παραμένουν αβοήθητα ή να πρέπει να περάσουν την πορεία παραπομπής στις Υπηρεσίες Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας και ενώ οι εκπαιδευτικοί οποίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στο ΥΠΠ δεν βρίσκουν ανταπόκριση.
Αξιοσημείωτο δε το γεγονός, πως της αδικίας αυτής εξαιρούνται οι μαθητές της Στ΄ τάξης οι οποίοι δηλώνονται αυτόματα σε ήδη υπάρχων πρόγραμμα αλφαβητισμού της Μέσης Εκπαίδευσης ενώ τα παιδάκια όμως της Γ΄ τάξης δεν τυγχάνουν καμίας διορθωτικής ενέργειας. Μήπως άραγε τα μικρά παιδιά δεν έχουν αυτή την ανάγκη; Οι πιθανότητες να διορθωθεί κάποιος στη Μέση Εκπαίδευση, στην ηλικία των 12 /13 χρόνων είναι περισσότερες απ΄ ότι στη Δημοτική στην ηλικία των 8/9 χρόνων;
Ακολούθως, κατακρίνονται οι εκπαιδευτικοί πως δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους και δυσφημίζονται στα ΜΜΕ και τα Γραφεία Παιδείας. Ενημερώθηκε όμως κανείς πως με αποφάσεις του ΥΠΠ έχουν αλλάξει τα Αναλυτικά Προγράμματα, τα σχολικά εγχειρίδια, τα ωρολόγια προγράμματα, ώστε να «ανταποκριθούν» στις «ανάγκες της κοινωνίας» και των παιδιών χωρίς όμως να ληφθούν αρκετά και κατάλληλα διορθωτικά μέτρα ενίσχυσης και στήριξης των εκπαιδευτικών;
Ενώ με τη φιλοσοφία των νέων εγχειριδίων και ΝΑΠ αναφέρεται ο ορισμός «ανθρώπινο σχολείο» με τη στάση του αυτή το ΥΠΠ δημιουργεί απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και πίεσης στους εκπαιδευτικούς αφήνοντας κενά αναφορικά με τη σωστή εκπαίδευση των παιδιών, δημιουργώντας συνθήκες στις οποίες είναι ανθρωπίνως αδύνατον να ανταποκριθούν οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι παλεύουν και προσπαθούν να επιμορφωθούν στον απογευματινό τους χρόνο με τους γονείς όπως είναι λογικό να έχουν απαιτήσεις για τα παιδιά τους.
Πώς συνάδει η προσπάθεια εφαρμογής της φιλοσοφίας όταν αντί να αποσπάται περισσότερο εκπαιδευτικό προσωπικό για να μπορέσει να επιμορφώσει επαρκώς τους εκπαιδευτικούς του, σε πρωινό παραγωγικό εργάσιμο χρόνο αντίθετα μειώνονται κάτω και από το συνηθισμένο;
*Εκπαιδευτικός
Πρόεδρος ΑΚίΔΑ Πάφου
Τo Β ΜΕΡΟΣ στο πιο κάτω έγγραφο:
