ΤΗΣ ΑΝΔΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΟΥ–ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ*
Δυο μόνο μέρες πέρασαν από την Άγια Νύχτα. Μα η ψυχή δεν ημερεύει. Χύνει πίκρα και κακία. Ιδιαίτερα προς τους νέους που ψάχνουν να βρουν τον δρόμο τους, που χρειάζονται στήριξη και καθοδήγηση. Εξάλλου ο νέος είναι εύκολη λεία. Μα ποιος σκοτίστηκε, φτάνει να μην είναι το δικό του παιδί. Η λήθη είναι ένα ποτό που πίνεται εύκολα αφού τώρα που εμείς πια μεγαλώσαμε, ξεχάσαμε τις πέτρες πάνω στις οποίες σκουντουφλήσαμε στα νιάτα μας. Μέσα στη θαυμαστή κοινωνία που ζούμε, συνεχίζονται οι μηχανορραφίες, οι διαπλοκές, τα ψέματα, οι προσβολές, η καταπάτηση της αξιοπρέπειας, ο εξευτελισμός. Και εμείς, που θέλουμε να λεγόμαστε «πνευματικοί άνθρωποι» τι κάνουμε γι’ αυτό; Ανεχόμαστε απλά την ποδοπάτηση; Αφήνουμε τον δυνατό να διαλύσει τον αδύνατο; Ας ευχηθούμε μόνο ότι η γέννηση του μικρού Χριστού που μόλις έχει ανοίξει τα δικά του ματάκια, να βοηθήσει τα βλέφαρα των ανθρώπων να ανοίξουν και αυτά. Και επειδή, όπως είπε ο Σαίξπηρ, «Η πέννα είναι ισχυρότερη από το ξίφος» αφιερώνω το ποίημά μου που ακολουθεί σε όσους σκορπούν τον πόνο και τη στενοχώρια στους συνανθρώπους τους αυτές τις άγιες μέρες. Ίσως χτυπήσει μέσα τους καμιά χορδή ευαισθησίας:
Θυμός
Αναρωτιέμαι κάποτε
πως ασήμαντα ανθρωπάκια
αλλάζουν ιδιότητα
μασκαρεύονται εκτός εποχής
και γίνονται σημαντικά
και εμπλέκουν καταστάσεις
και κινούν νήματα
και προχωρούν ακάθεκτοι
αφού όποιος έχει το θάρρος να τα σταματήσει
πέφτει σε χαράδρα και γκρεμίζεται.
Είναι κι αυτό μια ικανότητα
ιδιαίτερη - θα ‘λεγα - της φυλής μας.
****
Ίσως μάλιστα
θα ΄πρεπε να βραβεύονται
με κάποιο ειδικό Νόμπελ
- ας πούμε υποκρισίας ή ελιγμού –
και τότε θα γινόταν χαμός
από τις πολλές υποψηφιότητες.
***
Η Κύπρος της γαλάζιας θάλασσας
είναι μολυσμένη με δηλητήριο έχιδνας.
(Από την ποιητική μου συλλογή «Ειδώλια», 2015)
*ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ - ΕΡΕΥΝΗΤΡΙΑ
