ΤΗΣ ΑΝΤΡΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΟΥ*
Η παιδική μας ηλικία. Η ηλικία της αθωότητας, της ξεγνοιασιάς, του παιχνιδιού. Η ηλικία της απέραντης ασφάλειας δίπλα στους γονείς, η ηλικία της δημιουργίας των πρώτων σχέσεων, πολλές από τις οποίες μας ακολουθούν και μας καθοδηγούν για μια ολόκληρη ζωή. Ουσιαστικά, είναι η ηλικία της προεργασίας του εσωτερικού μας κόσμου για τη μετέπειτα ομαλή μας μετάβαση στον κόσμο των ενηλίκων. Έναν κόσμο με υποχρεώσεις και ευθύνες. Και τότε εμείς, στην ενηλικίωση, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι, για να προετοιμάσουμε το έδαφος για την επόμενη γενιά, για την επόμενη παιδική ηλικία.
Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία. Όλα αυτά τα υπέροχα και ανεπανάληπτα συναισθήματα και βιώματα που περιγράψαμε πιο πάνω, θα έπρεπε να αποτελούν το απάνεμο λιμάνι μας για μια ολόκληρη ζωή,θα έπρεπε να αποτελούν την «πραγματική μας πατρίδα» για μια ζωή.
Δυστυχώς, όμως, κάποια παιδιά ενώ θα έπρεπε να ζουν την «πραγματική τους πατρίδα» βιώνουν το καθημερινό άγχος και την αγωνία για τo άγνωστο. Χιλιάδες παιδιά ατενίζουν το μέλλον τους, θολό και γκρίζο,μέσα σε μια βάρκα να μάχονται με τα κύματακαι συνάμα να μάχονται για την επιβίωσή τους, την ίδια τους τη ζωή. Αυτά τα παιδιά δεν γνωρίζουντον κόσμο της πολιτικής και τα ιστορικά γεγονότα. Δεν γνωρίζουν τους λόγους που οδήγησαν στις πολεμικές συρράξεις, ποιος ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο. Δεν γνωρίζουν τις πραγματικές και ουσιαστικές σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από τις «φιλικές» δυνάμεις, δεν ξέρουν τις πραγματικές σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από τους όποιους εχθρούς. Κάποια παιδιά, δεν ξέρουν και δεν θέλουν να ξέρουν αν φταίνε οι αντικαθεστωτικοί, οι ισλαμιστές ή οποιοσδήποτε άλλος. Παιδιά που δεν τα νοιάζει αν το σπίτι τους χτυπήθηκε από ρώσικο ή αμερικάνικο πύραυλο. Παιδιά που ούτε τα νοιάζει, ούτε ξέρουνκαι ούτε θέλουν να μάθουν αν τον φίλο τους, τον πατέρα τους, τη μητέρα τους, τον μεγάλο τους αδελφότον σκότωσαν οι «δικοίτους» ή οι εχθροί! Το μόνο που πραγματικά θέλουν αυτά τα παιδιά, είναι να μπορέσουν, μέσα από τις τόσες κακουχίες, μέσα από την άνιση πάλη με τα κύματα τις κρύες νύχτες του χειμώνα,να βρουν τη δική τους πατρίδα. Τη δική τους πατρίδα …συναισθηματικά…
Γι’ αυτά τα παιδιά,αλλά και για τα παιδιά όλου του κόσμου, εκφράζουμε λύπη και συμπόνια. Δεν διαφέρουμε πολύ από εκείνους που τα έβαλαν στις βάρκες να ταξιδεύουν με μοναδικό σκοπό την επιβίωση, με μοναδικό σκοπό ένα καλύτερο αύριο.
Αυτά τα παιδιάδεν ψάχνουν για ξεγνοιασιά, και σίγουρα δεν ψάχνουν για μάθηση. Μοναδική τους προτεραιότητα είναι ο αγώνας για επιβίωση. Για όλα αυτά τα παιδιά, όλοι εμείς μαζί και ο καθένας ξεχωριστά από τη δική του θέση, αισθανόμαστευπεύθυνοι να τους βοηθήσουμε να βρουν την πραγματική τους πατρίδα.
Σε κάποιον τοίχο έγραφε «Δράσε ή Σκάσε»! Αυτή τη φορά ελπίζω να μπορέσω να δράσω. Ελπίζω να μην μείνω για μια ακόμη φορά απαθής στην έκφραση λύπης και συμπόνιας,στην εξωτερίκευση απλά και μόνο κάποιων συναισθημάτων μέσω ενός κειμένου..…
*Εκπαιδευτικός
