ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Κ. ΠΕΡΣΙΑΝΗ*
1. Από τρεις από τις ερωτήσεις που μου υποβάλλει ο κ. Μιχ. Πόλης στα σχόλιά του κάτω από το χθεσινό μου άρθρο (α) αν τα επίπεδα των πιστοποιημένων κλάδων σπουδών είναι ψηλά και τα πτυχία που παρέχουν αξιόπιστα, γιατί οι κάτοχοί τους πρέπει να αποδείξουν τις γνώσεις τους με εξετάσεις; β) η μόνη χρησιμότητα του πτυχίου τελικά είναι ότι σου δίνει το δικαίωμα να παρακαθήσεις στις εξετάσεις του ΝΣΔΕ, γ) γιατί ένας υποψήφιος με πρώτο πτυχίο με άριστα, μεταπτυχιακό και δοκτοράτο πρέπει να αποδείξει τις γνώσεις του με εξετάσεις λυκειακού επιπέδου;) φαίνεται ότι ή δεν διάβασε καθόλου το άρθρο μου ή απαξίωσε πλήρως την αρχή της Ισότητας Ευκαιριών που ανέπτυξα σ’ αυτό . Γι’ αυτό τον παρακαλώ να το ξαναδιαβάσει για να βρει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του.
2. Βέβαια σ’ αυτό δεν θα βρει την απάντηση στο ερώτημά του γιατί αφήνονται «τα πανεπιστήμια να παράγουν πολλαπλάσιους εκπαιδευτικούς από όσους χρειάζονται» διασπαθίζοντας έτσι ιδιωτικούς και δημόσιους πόρους. Αυτή θα τη βρει στο Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στο ίδιο κείμενο θα βρει απάντηση και στην απορία του «γιατί κανένας δεν αγγίζει αυτό το θέμα».
3. Τέλος, επειδή για δεύτερη συνεχόμενη φορά μου υποβάλλει με ευγένεια στα σχόλιά του ότι οι απόψεις μου για το θέμα αυτό δεν έχουν βαρύτητα γιατί γράφω από την ασφάλεια του συνταξιούχου, θα ήθελα να του υποδείξω ότι δεν υποβάλλω αίτηση για διορισμό ούτε προσφεύγω σε δικαστήριο, ώστε να χρειάζεται να έχω έννομο συμφέρον για να δικαιούμαι να ενδιαφέρομαι. Εδώ δεν κάνουμε σκυλοκαυγά, συζητούμε θεωρητικά το ηθικό πρόβλημα της αναζήτησης του πιο δίκαιου εφικτού τρόπου διεκδίκησης αμειπτικών θέσεων στην κρατική εκπαιδευτική υπηρεσία. Και επειδή , όπως μου έγραψε στο προηγούμενο σχόλιο του, αγαπά πολύ τη φιλοσοφία (ξέρω επίσης ότι συμμετέχει τακτικά στις συγκεντρώσεις του Φιλοσοφικού Ομίλου που γίνονται στο Θέατρο Ένα), θα ήθελα να του αναφέρω ότι ο φιλόσοφος Αριστοτέλης στο βιβλίο του Ηθικά Ευδήμεια υποστηρίζει, πρώτο, ότι τα ηθικά επιχειρήματα πρέπει να σχετίζονται με αξίες και, δεύτερο, ότι η ορθότητα της ηθικής κρίσης περιορίζεται από τις επιθυμίες και συμφέροντα του κρίνοντος. Σύμφωνα, λοιπόν με τον Αριστοτέλη, η δική μου κρίση, επειδή ακριβώς είμαι συνταξιούχος και δεν έχω επιθυμίες και προσωπικά συμφέροντα, εμπεριέχει μεγαλύτερο βαθμό αλήθειας από την κρίση εκείνων που έχουν συμφέροντα ή είναι προσωπικά εμπλεγμένοι στο θέμα.
*Πρώην Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρου
