ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΧΑΤΖΗΣΤΑΥΡΟΥ*
Και κάπου εδώ τα «όπλα» θα σιγήσουν… Σε λίγες ώρες, όλο αυτό θα τελειώσει, οι κάλπες θα μιλήσουν και η ΠΟΕΔ θα πρέπει να μπει σε μία νέα εποχή. Όλο αυτό το διάστημα, πολλή μελάνι χύθηκε για να πείσουμε όλοι για τις θέσεις, αλλά κυρίως για τις προθέσεις μας. Θα έπρεπε όλο αυτό να ήταν περιττό. Όταν κάτι είναι αυτό που είναι, γιατί πρέπει να το διαλαλείς συνεχώς; Όταν κάτι λάμπει από μόνο τους, γιατί να του βάζεις επιπρόσθετα φτιασίδια… όλη η ομορφιά θα έπρεπε να βρίσκεται στην ουσία του και όχι στο περιτύλιγμα που κάποιοι θέλουν επιτήδεια να το περικλείσουν.
Και εδώ έρχομαι στο κυρίως θέμα μου. Για να νιώσω και εγώ ότι μπήκα στην ομάδα των κριτικά σκεπτόμενων συνδικαλιστών, αποφάσισα να γράψω το άρθρο αυτό, έχοντας στο μυαλό δύο βασικά ερωτήματα. Το πρώτο ερώτημα ήταν γιατί ΑΚΙΔΑ; Καθ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής σκεφτόμουν γιατί ένας ψηφοφόρος, ταγμένος χρόνια στην ασφάλεια ενός συγκεκριμένου χώρου (πολιτικού και κατ’ επέκτασιν συνδικαλιστικού), να κάνει την υπέρβαση και να χαρίσει την ψήφο του σε ένα άλλο σχηματισμό. Που μάλιστα τυγχάνει να είναι και απολίτικος, με αποτέλεσμανα μην μπορεί να λάβει ως αντίδωρο κάτι μετρήσιμο και χειροπιαστό, όπως θα ήθελε συνήθως κάθε ένας που αποφασίζει να κάνει αυτή την «υπέρβαση». Το δεύτερο ερώτημα ήταν απλό αλλά καίριο: συζητήσαμε όλοι για το πριν, τι γίνεται με το μετά; Όλοι εμείς που ζητάμε διακαώς την ψήφο των συναδέλφων μας, έχουμε ένα πλάνο για το πού θα πάρουμε το καράβι μετά; Με όλες τις φουρτούνες και τις καταιγίδες που αναμένονται εμπρόσθεν μας;
Αποφάσισα λοιπόν να γράψω και να μοιραστώ τις δικές μου αλήθειες, όπως τις έχω αποκωδικοποιήσει με την εμπλοκή μου στα κοινά κάποια χρόνια τώρα και ειδικά μέσα από τη φετινή προεκλογική. Γιατί ΑΚΙΔΑ λοιπόν… Θα μπορούσα να παραθέσω πλειάδα λόγων. Δε θα το κάνω γιατί το έχουν κάνει πολύ καλύτερα αυτοί που έχουν χτίσει την ΑΚΙΔΑ από την πρώτη μέρα ύπαρξής της. Θα αναφερθώ στο ένα και βασικό μας χαρακτηριστικό που θεωρώ ότι μας ξεχωρίζει και είναι η ειδοποιός διαφορά μας, στο τι ήμαστε και στο τι δεν πρόκειται να γίνουμε.
Μέσα στην ομάδα αυτή, κανένας μας δεν διεκδικεί το αλάθητο. Μέσα στην 25χρονη πορεία μας και λάθη έχουν γίνει, και αποφάσεις που ίσως δεν έπρεπε να παρθούν πάρθηκαν, και αχρείαστες ίσως κόντρες και εντάσεις υπήρξαν. Η διαφορά όμως είναι ότι τα λάθη μας, είναι ο οδοδείκτης μας πάνω σε τι πρέπει να βελτιωθούμε. Και γιατί έχουν γίνει τα λάθη αυτά;; Απλούστατα, γιατί στην ΑΚΙΔΑ ήμαστε όλοι απλοί δάσκαλοι που έχουμε γίνει μία ομάδα που ακροάζεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των υπόλοιπων συναδέλφων, συζητάμε για όλα αυτά που αποφασίζονται για εμάς χωρίς εμάς σε επίπεδο προϊσταμένων και προσπαθούμε να σκεφτούμε λύσεις, εισηγήσεις, ολοκληρωμένες προτάσεις στηριζόμενοι και ΜΟΝΟ στην συνδικαλιστική μας εμπειρία. Κανένας από εμάς δεν έχει φοιτήσει σε δίπλα σε πολιτικούς πρώτης γραμμής, ούτε δίπλα σε εργατοπατέρες. Κανένας μας δεν έχει φιλοδοξία μετά από εδώ να καρπωθεί τη συνέχεια μίας πολιτικής καριέρας, ούτε έχουμε ανάγκη να μας πιστωθούν τα εύσημα από παράγοντες ενός συστήματος που προωθεί και αναπαράγει όσους είναι υποταγμένοι σε αυτό. Κανένας μας δεν κράτησε δέσμια την κρίση και την επιλογή κανενός συνάδελφου με κάποια μικροεξυπηρέτηση, ώστε να του ζητήσει ως αντάλλαγμα την ώρα της κρίσης την «δεσμευμένη» ψήφο του…
Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο λοιπόν, τι γίνεται με το μετά; Μπήκαμε και βγήκαμε από αυτή την προεκλογική με όλα τα ζητήματα του κλάδου ανοιχτά και άλυτα και ένα υπουργείο που δείχνει να έχει κλειστά ώτα. Αυτό αυξάνει το αίσθημα ευθύνης σε αυτούς που θα αναλάβουν σκυτάλη στην ΠΟΕΔ. Πρέπει όσοι εκλεγούν να διαμορφώσουν πριν από όλα ένα ΟΡΑΜΑ για την παιδεία του τόπου. Οφείλουμε ως οργάνωση να μπούμε μπροστά από τα γεγονότα, να ξεκαθαρίσουμε πού θέλουμε να πάμε, ποιές είναι οι προτεραιότητες μας ως συνδικαλισμός, ώστε να διαμορφώσουμε ανάλογες στρατηγικές και συμπράξεις, προκειμένου να ασκήσουμε τις ανάλογες πιέσεις σε κυβερνήσεις και υπουργεία. Αυτό το όραμα οφείλουμε να το συν διαμορφώσουμε μέσα από ένα διάλογο με όλα τα μέλη μας, αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες, τις αγωνίες, τα προβλήματα κάθε ξεχωριστής ομάδας εκπαιδευτικών που συναποτελούν την ΠΟΕΔ, δείχνοντας σε ΟΛΕΣ τον απαιτούμενο σεβασμό, χρόνο και χώρο μέσα στο όραμα αυτό. Όταν καταλήξουμε ΜΑΖΙ στο πού θέλουμε να πάμε, τότε θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε με ζήλο και αποφασιστικότητα όσα μας αξίζουν για το σχολείο της νέας εποχής.
Από την Τρίτη 30 Μαΐου η ΠΟΕΔ μπορεί να μπει σε μία νέα εποχή. Μία εποχή διαφάνειας, μια εποχή που ο συνδικαλισμός δεν θα γίνεται alacarte, αλλά θα έχει το ίδια μέτρα σταθμά για σένα, για μένα, για όλους μας. Η ψήφος σου έχει τη δύναμη να φέρει αυτή τη νέα εποχή, δεν τη χρωστάς σε κανένα, σου αξίζει για τον ιδρώτα που ρίχνεις μέσα σε τάξεις και γήπεδα 240 μέρες το χρόνο. Δώσε την σε αυτούς που θεωρείς ότι μπορούν και εκτιμούν αυτό τον ιδρώτα, γιατί τον ρίχνουν και οι ίδιοι όπως και εσύ…Καλή ψήφο!
*Δασκάλα Δημοτικής.
